Η Χάρις Αλεξίου Τραγουδά Μάνο Λοίζο - ξανά...

Στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ η Χάρις Αλεξίου θα δώσει στο Ηρώδειο στις 14 και 15 του μήνα δύο συναυλίες στη μνήμη του αξέχαστου Μάνου Λοΐζου, 70 χρόνια από τη γέννηση του οποίου συμπληρώνονται φέτος. Πιστεύω ότι αξίζει να παρευρεθούμε όλοι. Αρκεί να υπάρχουν ακόμα εισιτήρια! Δείτε και το αντίστοιχο link...

Αντί αρχής...

Το παρόν ιστολόγιο δημιουργήθηκε με σκοπό να αποτελέσει ένα βήμα προβολής της πιο γνήσιας έκφρασης του λαϊκού μας πολιτισμού: του ποιοτικού - χωρίς περαιτέρω "ταμπέλες" - ελληνικού τραγουδιού, σε όλες τις εκφάνσεις του.
Λίγα λόγια όμως απαιτούνται για τον προσδιορισμό "ποιοτικό". Βλέπετε, στην εποχή της γενικευμένης κατάπτωσης των αξιών, της ιδεολογικής, πολιτικής και πολιτιστικής πολτοποίησης και της επικρατούσας σαπίλας και σύγχυσης, αξίζει να τονίζει κανείς τα αυτονόητα. Ισχυρίζονται λοιπόν ορισμένοι, μεταξύ αυτών δε και όσοι αποκομίζουν κέρδη από την προβολή και εκμετάλλευση καλλιτεχνικά απαράδεκτων και ηθικά και αξιολογικά κατάπτυστων "μουσικών προτάσεων", ότι δεν υπάρχουν κατηγοριοποιήσεις στην τέχνη και δη στη μουσική, ούτε μπορούν να γίνονται αξιολογικές συγκρίσεις. Όλες οι μουσικές και όλοι οι καλλιτέχνες έχουν την ίδια αξία και οι κρίσεις μας γι' αυτούς είναι υποκειμενικές, συνεπώς αυθαίρετες.
Δυστυχώς γι' αυτούς όμως και ευτυχώς για εμάς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Δεν είναι δυνατόν να τα ισοπεδώσουμε όλα στο βωμό μιας δήθεν ανεκτικότητας, "πολυπολιτισμικότητας", σεβασμού της διαφορετικότητας κλπ κλπ. Σαφώς και κατά την εκτίμηση ενός οποιουδήποτε έργου τέχνης παίζει ρόλο το προσωπικό γούστο, οι παραστάσεις, τα βιώματα και οι ανάγκεςς του κάθε κριτικού. Αυτό όμως δεν ανατρέπει κάποιες αντικειμενικές κρίσεις. Δεν σημαίνει ότι όλα τα καλλιτεχνικά έργα έχουν την ίδια αξία. Η διάκριση που μπαίνει οφείλει να είναι ανάμεσα στην ποιοτική μουσική, αυτή που εκφράζει συναισθήματα και ευαισθησίες, έχει αισθητική και αυθεντικότητα και σ' αυτήν που παράγεται με σκοπό μόνο το κέρδος, χωρίς κόπο και σεβασμό προς τον ακροατή, χωρίς καλλιτεχνικές προδιαγραφές και μουσικό αισθητήριο, αντιγράφοντας και αναμασώντας διαρκώς τις ίδιες ιδέες.Το δίλημα π.χ. Κατ-μαν - Νταλάρας ποτέ δε θα κριθεί υπέρ του Κατ-μαν. Μητροπάνος - Ρέμος ποτέ υπέρ του Ρέμου. Καρβέλας - Πλέσσας ποτέ υπέρ του Καρβέλα κ.ο.κ. Τελικός πάντα κριτής είναι το αισθητήριο του κόσμου που ασχολείται με τη μουσική και βέβαια ο χρόνος και η συνείδηση του ακροατηρίου.
Με αυτές τις σκέψεις κατά νου θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε κάποια έργα, άλλα παλαιά και γνωστά και άλλα πρόσφατα ή και κανούρια, που πιστεύουμε ότι πληρούν αυτές τις προδιαγραφές. Θα χαρούμε πολύ να ακούσουμε τα σχόλιά σας και τις παρατηρήσεις σας.
Καλό ξεκίνημα...