Τα τραγούδια της χθεσινής μέρας

Φαίδρα (Μ.Θεοδωράκη – Γ.Θεοδωράκη)

Έλα μαζί μου (Π.Λεούση – Γ.Αργύρη)

Όχι δεν πρέπει (Γ.Μαρκόπουλου – Γ.Χρονά)

Κίτρινη πόλη (Γ.Σπανού – Λ.Παπαδόπουλου)

Θάλασσα πλατειά (Μ.Χατζιδάκι – Γ.Ρούσσου)

Ο αρχηγός (Μ.Λοΐζου – Λ.Παπαδόπουλου)

Τζαμάικα (Μ.Λοΐζου – Λ.Παπαδόπουλου)

Ο δρόμος (Μ.Λοΐζου – Κ.Μητροπούλου)

Μην κουραστείς να μ' αγαπάς (Σπ.Παππά – Γ.Αργύρη)

Το τραίνο (Μ.Θεοδωράκη – Μ.Ελευθερίου)

Φώναξέ με (Ν.Μαυρουδή – Α.Δασκαλόπουλου)

Αγάπη που' γινες (Μ.Χατζιδάκι)

Το παληό ρολόι (Μ.Λοΐζου – Λ.Παπαδόπουλου)

Άντρα μου πάει (Franco Cirliano)

The house of the rising sun (παραδοσιακό)

“Τα τραγούδια της χτεσινής μέρας είναι λίγο – πολύ η ηρωική μας μοναξιά που αλλάζει συνοικία, διαβατήριο και πρόσωπο κάθε τόσο. Είναι κάτι μεταξύ βάρδιας φαντάρου, ερωτευμένου και φεγγαριού. Τα τραγούδια αυτά είναι μουσικά σχέδια για λυπημένους ή ακόμη παλιοκαιρίστικες φωτογραφίες. Κάποια στιγμή η Δήμητρα και η Χαρούλα σταματήσανε λίγο μελαγχολικά, λίγο γραφικά το χρόνο και είπανε ότι θατανε καλό να λέγανε στον κόσμο πόσο μεγαλώνει η ερημιά και η φωνή στη νύχτα μέσα. Γι' αυτό τα τραγούδια που διάλεξαν έχουν καλές και τυραννικές στιγμές μέσα τους. Είναι ανίσχυρα για τριάντα όργανα, για σερπαντίνες και στολίσματα. Είναι τραγούδια απλά, μακρινά, ουτοπικά, παρελθοντικά που φτιάξαν μια δικιά τους γλώσσα. Και δεν είναι τυχαίο που ειπώθηκαν μέσα σ' ενα απόγευμα. Αν είχανε χρώμα θα ήτανε μώβ που πάει και σ' όλα τ' απογεύματα του χρόνου. Τα τραγούδια αυτά μένουν πάντα άγρυπνα, της ερημιάς μας χάδια.”

Αχιλλέας Θεοφίλου